1847’de Vaniköy / İstanbul’da doğdu. Vanikoy Sıbyan Mektebi’nde, Beyazıt Rüşdiyesi’nde ve Mekteb-i İrfan’da okudu (1858). Sağlık problemleri nedeniyle Harbiye İdadisi’ndeki öğrenimini tamamlayamadı. Hariciye (1862), Maliye Esham (1866), Tahrir-i Emlak kalemlerinde çalıştı. Şura-yı Devlet aza muavinliği (1872), Şura-yı Devlet azalığı (1877), Temyiz Mahkemesi azalığı, Tanzimat Dairesi reisliği, Galatasaray Sultanisi’nde ve Mülkiye Mektebi’nde edebiyat hocalığı (1978-1887) yaptı. Kamil Paşa kabinesinde evkaf ve maarif nazırı olarak bulundu (1908). Meclis-i Ayan azalığı yaptı. Edebiyat hayatına Fransızca’dan çevriler yaparak, divan tarzında şiirler yazarak başladı. İlk yazıları Tasvir-i Efkar, Terakki ve Hakayıkü’l-vekayi gazetelerinde yayınlandı. Namık Kemal’in Fansa’ya kaçması üzerine Tasvir-i Efkar’ın sorumluluğunu üstlendi (1867). Şiirde ‘kulak için kafiye’ anlayışını savunarak, yenileşme tartışmalarını başlattı. Servet-i Fünun dergisinin gençlere açık, edebiyat içerikli bir dergi olmasını sağladı. Öykü kitapları dışında Araba Sevdası (1896), Nağme-i Seher (1871), Yadiğar-ı Şebab (1873), Zemzeme I, II, III (1882, 1883, 1884), Tefekkür (1886), Pejmürde (1894), Nijad Ekrem (1901), Nefrin (1914) adlı şiir, Afife Anjelik (1870), Atala (Chateaubriand’dan uyarlama, 1872), Vuslat yahut Süreksiz Sevinç (1874), Çok Bilen Çok Yanılır (1916) adlı oyun, Naçiz (1871), Talim-i Edebiyat (1879), Takdir-i Elhan (1884), Kudemadan Birkaç Şair (1888), Takrizat (1896) adlı anlatı, deneme, biyografi, eğitim kitapları bulunan Recaizade Mahmut Ekrem 1914’te İstanbul’da öldü.
Muhsin Bey yahut Şairliğin Hazin Bir Neticesi
(İstepan Matb., 1889 İstanbul, 1 uzun öykü: Muhsin Bey yahut Şairliğin Hazin Bir Neticesi)
Şemsâ
(?, İstanbul 1896, 1 uzun öykü: Şemsâ)
En son aranan öykücüler