1927’de Pülümür / Tunceli’de doğdu. Tam adı İsmet Karadayı’dır. Erzurum Lisesi’ni (1947), AÜ Hukuk Fakültesi’ni bitirdi (1951). Çeşitli il ve ilçelerde cumuhuriyet savcısı olarak görev yaptıktan sonra emekli oldu (1954-1981). İstanbul’da avukatlık yaptı (1981-1994). Mübeccel İzmirli’nin çıkardığı Otağ dergisinin (15 sayı, Ocak 1963, Mart 1964) kuruluşuna katıldı. Edebiyat hayatına 1947’de Yeni Erzincan güzetesinde çıkan “Faydalı İnsan” yazısıyla başladı. Şiir, yazı ve öyküleri Varlık, Yeni Ufuklar, May, oluşum, Forum, Yansıma, Türk Dili, Somut, Yazko Edebiyat, Gösteri dergileriyle, Akşam, Yeni Tanin, Yeni Ortam, Politika ve Cumhuriyet gazetelerinde yer aldı. Öykü kitapları dışında Bahar Deniz ve Kadın (1959), Cam Parçası (1961), Unutmak Atları (1972), Dipnotlu Şiirler (1990), Kadın, Özgürlük, Çağ ve Ölüm Üzerine Şiirler (1994), Taşı Gediğine (1998), Kurtkapanı Şiirleri – Mağma (1999) adlı şiir, Arınmalar (1985), Adalet Diye Diye (1993), Düşün Sanat Dostlarım (1997) adlı anı, portre, Gezi ve Dostluk Üzerine Düşünceler (1960), Patlıcan Fidelerine Muska (1992), “Söz Gümüş” (1994), Sosyalizm, Aşk ve Hukuk (1995), Hukuksuz Yönetimler – Suskun İnsanlar (1999) adlı deneme, aforizma, Denemeler (1971), Denemeler, Denemeciler Antolojisi (1977) adlı derleme ve mesleki kitapları bulunmaktadır.
Ve İyi Günler Hepinize
(Gerçek Sanat, İstanbul 1990, 17 öykü: Bir Zamanlar Ortaköy’lerde...; Sessizlik; Menekşe; Bombalar... Bombalı Adamlar; Evler; Onu Ben Öldürdüm; Bir Küçük Kasabada; Uzak Kaçış; İnsanlar ya da İnsanlar; Onlar Uyurken; Mavinin Ölümü; Seviyor... Sevmiyor; Küçük Ev, Küçük Kadın; Bir “Soruşturma”nın İçinden; Bir Yol, İki Yolcu; Ve İyi Günler Hepinize; Kadınlar)
Otaköy’de Zaman
(Güldikeni, İstanbul 2000, 10 öykü: Bir Eski İstanbul Öyküsü: Dilek Tepesi; Ortaköy’de Zaman; Kimi Aykırılıklar; Aykırı Kimlikler; Kekova’lı Bahri , Keko; Yazlık Ayakkabılar; Kundu’da Bir Anadolulu; Ceylan; Kadının Elleri Tomur Tomurdu; Müren)
En son aranan öykücüler