1886’da Küçük Armıdan köyü / Erzincan’da doğdu. Tam adı Hagop Mintzuri Demirciyan. İlköğrenimine köyünde başladı. 1897’de İstanbul’a geldi, aile büyüklerinin işlettiği fırında çıraklık yaptı. Ortaköy’deki özel bir Fransız okulunda bir okuduktan sonra, Galata’daki Getronagan Ermeni İlkokulu’ndan mezun oldu, Robert Kolej’e başladı, freshmen sınıfından sonra ayrılıp köyüne döndü, öğretmenlik yapmaya başladı. Evlendi, dört çocuğu oldu. Bademcik ameliyatı olmak için İstanbul’a geldi. Üsküdar’da fırıncılık yaparken savaş nedeniyle ekmekçi askeri olarak orduya alındı. Köyden tehcir edilen dedesi, annesi, karısı ve dört çocuğundan bir daha haber alamadı. Ömür boyu İstanbul’da kaldı. Yeniden evlendi, iki kızı ve bir oğlu oldu. Yemcilik, kömürcülük, fırıncılık, kâtiplik yaptı. Öyküleri Ermenice dergi ve gazetelerde yayınlandı. Öykü kitapları dışında Yergrort Amusnutyun (İkinci Ecilik, 1931) adlı bir Ermenice roman, Değer Ur Yes Yeğer Yem (Yaşamış Olduğum Yerler, Ermenice 1984, “İstanbul Anıları” adıyla Türkçe, 1993) adlı anı kitapları bulunan Mıntzuri 1978’de İstanbul’da öldü.
Armıdan / Fırat’ın Öte Yanı
(“Armıdan” adıyla, İstanbul 1966; Silva Kuyumcuyan çevirisiyle, Aras, İstanbul 1998, 24 Öykü: Mınt Zuri’ye Ağıt, Güzelleme, Gosdan, Tamam Mzıma’nın Payreti, Kil Tepesi, Benim Çocukluğumda; Benim Memleketimin Türkçesi, Ağaczın Emminin Elması, Bu Adam Ermeni Değil, Minas Dayını Beş Karısı, Minasların Kirkor, Uykusu Başında, Emirgan’daki Fırın Gitti, Hayan Gelinin Muşe’si, Meliklerin Mıgırç, Kargalar, Norik Mama’nın Oğlunun Dükânı, Beyaz Sü-pürge Çalısı, Hınkların Eri, Aharon’un, Maro’nun Öyküsü, Bir Gece Goçların Horen’in Başına Gelen-ler, Ez Axayé Vi Gundî Nin İm?, Sıtma)
Atina, Tuzun Var mı?
(“Armıdan” adıyla, İstanbul 1966; Aras, İstanbul 2000, 23 öykü: Karım ve Ben; Bizim Köyün Kilisesi; Altın Yağdı Yelbakyan’ın Düğününde; Pızızlar; Bizim Kızıl Öküz; Bizim Yukarı Köyün Der Boğos’u; Say ki Bu Yıl Dut Olmadı!; Kaprel Ağa Hasta; Yılan Korkusu; “Utanırım...”; Nehir Tablosu; Der Kenar; Şeh Kadın Nereye?; Ak Kulaklı Keçi; Molla Ömer’in Eşeği; İğdenin Çiçeği; Zozik Orhan; Haren; Su Baskını; Piridedeli Dimit; Dağlıların Maro; Kuruçaylılar; Şair)
Kapandı Kir ve Kapıları
(“Gabuyd Luys” adıyla, Esayan Okulundan Yetişenler Derneği Yayını, İstanbul 1966, 50 öykü; Aras, İstanbul 2001, 18 öykü: Gelin, Küs; Husig; Gozig; Çıplak Ayaklı Mıgırç; Ekmek İster Gibi; Divrikli Misak; Adıgüzel; Karga Burnu Çarık; “Çimniin mi Gız?”; Mağso; “Elma Gibi Pîvazı Yemez ki, Ehooo…”; Açlık; Munzurlu Diyab; Eyip Ağa; Eğinli Yeznig Efendi; Nur Nene ve Çocuklar; Dursun Efendi)
,
En son aranan öykücüler