1917’de Akhisar/Manisa’da doğdu. Balıkesir Necatibey İlköğretmen Okulu’nu bitirdi (1936). Afyon, Manisa ve Tekirdağ’ın köylerinde ilkokul öğretmenliği yaptı; bir süre Ankara Konservatuarı Tiyatro Bölümü’nde okuduktan sonra (1938) tekrar öğretmenliğe döndü. Öğretmenliğinin yanı sıra Ankara Radyosu Tiyatro Bölümü’nde çalıştı (1946). Siyasi düşünceleri nedeniyle tutuklandı, 1949’da Bulgaristan’a gitti, ölünceye kadar orada yaşadı (1986). Edebiyat hayatına şiirle başladı (1940), sonra öyküde karar kıldı. Öyküleri, 1947-49 arasında Seçilmiş Hikayeler, Varlık, Adım Adım, Büyük Doğu ve Şadırvan dergilerinde yer aldı; Türkiye’de iken yazdığı Fes, Dikiş, İstida, Allah Yapısı, Rüşvet, Felek Yar Olmadı, İğde Çiçekleri, On Kağıt, Hamurkar Süleyman adlı 9 öyküsü, Seçilmiş Hikayeler dergisi Fahri Erdinç Sayısı’nda toplandı (Sayı: 8, Mart 1948) Öykü kitapları dışında Şen Olasın Halep Şehri (1945), İşte Böyle (1956) adlı şiir, Ali’nin Biri (1958), Acı Lokma (1959), Kore Nire (1966), Kardeş Evi (1979) adlı roman, Kapitalist Türkiye Çocukları (1951), Nazım Hikmet ve Bulgaristan (1976), Mustafa Suphi Destanı (1978), Kalkın Nazım’a Gidelim (1987) adlı anı-inceleme, Göç (1952) adlı oyun ve çeviri kitapları bulunan Fahri Erdinç, 1986’da Sofya’da öldü.
Akrepler
(Bulglaristan, 1952)
Asi
(Bulgaristan, 1955)
Memleketimi Anlatıyorum
(Bulgaristan, 1960)
Diriler Mezarlığı
(Hür, İstanbul 1969; Çağdaş, İstanbul 1998, 16 öykü: Kan Damlaları Pıhtılaşmıştı; Cumhuriyet Yazısı; Sabotaj; Agop Usta; Marşal Katırı; İksir; Resmigeçit; Cennetlik Papuçlar; Diriler Mezarlığı; Kokaryakıt ve Sputnik; Kozmetik; Oyun İçince Oyun; Trafik; Providal; Bolivar; Devrek No: 1)
Canlı Barikat
(Bulgaristan, 1973)
Türkiye Hikayeleri
(Koza, İstanbul 1976, 9 öykü: Yeşil Banknot; Kırmızı Ampul; On Kağıt; İftira; Feo; Dikiş; İstida; Allah Yapısı; Rüşvet)
En son aranan öykücüler