YENİK EKİNLER

ne güneşler söndürmüştü oysa

şimdi soğudukça soğuyor çehren

ne kelimeler biriktirmiştim sana

şimdi hepsi yenik ekinler

o metal merdivende

başım önde çıkıyorum

gözlerinden kaçmak için

güneşler söndüren gözlerinden

şimdi birer karadelik olan

kaçsam da kendime yakalanıyorum

kaçsam da sönmüş güneşler 

yağıyor üstüme üstüme

burada bir kış var

beni dondurabilecek kadar küçük bir kış

güneşi bana sönmüş bir gök var yüzünde

güneşi bana sönmüş bir gök var yüzümde

kaçsam kendime yakalanıyorum

kaçmasam kendime düşüyorum

oysa ne güneşler söndüren bir rüya gördüm

şimdi merdivende 

bakışlarım basamaklara düştü

içimdeki hiç doğmamış güneşler

hiç doğmamışcasına söndü

şimdi yırtıldıkça yırtılıyor çehrem