SÜRGÜNDE İSA'YA GEBE

Sevgili dut ağacımın yerinde
Baktım ki şimdi yeller esiyor…
Çocukluğumun arkadaşı, sırdaşı,
Ne çok şeyi paylaşmıştık ey gönlümün yoldaşı.
Gölgende Yusufçuk kuşlarının tespihini
Dinlerdik seninle hep birlikte...
Hüzünlerimin yüreğimde çöreklenmesine
İzin vermezdin muhabbet dolu gövdende.
Cömertçe bütün dallarını bana sunarken,
Kendime dallarında bir ev yapardım.
Doruklarından seyreylerdim dünyayı
Meyvelerini bana cömertçe sunarken
Sonra eteklerine iniverirdim yeniden.
Bilmezdim o zamanlar,
“Ağaçların doruklarına ve dağlara
İnmek için çıkıldığını” ben!..
Dağlar, adeta ulvi çıkış kavsi…
İnmek ise adeta toprak gibi;
Öylesine mütevazı…
Halkla halk, hakla hak ve hemhal olma demi…
Fütüvvetmiş vesselam bunların cem’i…
Fütüvvet bir taç imiş;
Taçsız, nişansız…
Toprak gibi vermek,  hep vermek imiş…
İnsanlar her türlü pisliği atarken,
Yine bitirmekmiş güzellikleri derinliklerinden…
Yırtıp atmakmış benlik gömleklerini…
Adeta Yusuf’tan bir dem midir bu aşkın demi.
“O dağ beni sever ben de onu”, dediği gibi efendimin
Aynı sırla ben de ne çok sevmişim seni…
Sevinçlerimizi ve hüzünlerimizi paylaştığımız,
Başka dost aramadığımız,
Sığınağımızdın sen karındaşımla benim.
Bu ziyaretimizde o toprakları, 
Aradı yine özlemle gözlerim
Hatırladım hüzünle ağladığım
Bulgar’dan kalma o eski evi…
Hatırladım,
Patates tarlasını babamla koşarak turlayışımızı…
Yine hüzünle andım soğuk kış günlerinde,
Zincirli manda efsanesinin korkusuyla,
Arşınladığımız derin ve gizemli yolu…
Hatırladım;
Boyumun yetişemediği çıkrıklı artezyenden
Su çekemediğimizde imdadıma yetişen,
Testilerimizi dolduran o ablaları…
Soğuktan hohlamaya güç yetiremediğim,
Moraran ellerime, dedemin hohladığı nefeslerini…
O nefesle, kıpırdatamadığım parmaklarıma
Onun nefesiyle gelen canı…
Hatırladım yeniden,
Dedemin evinin huzur iklimini…
Oradan geçerken buruldu yüreğim…
Aradım o huzur evlerinden bir ses
Bir soluk ve bir iz…
Lakin ondan geriye sadece bir tümsekti kalan iz…
Bir yıkıntı mıdır, sadece geriye kalan hayatlardan?..
Oysa hatıralarımda ne kadar da dirisiniz…
Dedeciğim şimdi “Bülbül” şiiriyle kulaklarımda bir iz…
İlahileriyle anlamlı bir deniz…
Ve hayran olduğum anneannemle olan muhabbetiniz…
Ona öri(huri) meleğim diye seslenişiniz…
Öte yandaysa babaannemin iki katlı,
Tahta merdivenli eski kagir evi…
Onun evinin de yerinde
Şimdi yeller esiyor…
Kulaklarımda hala anlattığı
O efsunlu masallar, cinler, periler…
Fatıma Hala’mın
Hastalıklarına karşı gösterdiği Eyyubi sabrı…
“Ne giden son gemidir”, dediği gibi şairin
Siz de göçüp gittiniz hayatlarımızdan…
Lakin şimdi hatıranız derunumuzda saklı…
Ey benim Yusufçuk kuşlarım…
Çiçeklerim…
Dut ağacım…
Anlamını o zaman bir türlü çözemediğim rüyalarım…
Dilimden düşmeyen Ayet-el Kürsüler…
Seher vaktinde sabah ezanlarının,
İçimi titreten nidaları… 
Vakti merhunun gündönümü sanki…
Bir başka vakitler, şimdi başka dem…
Her şeyi severdik biz,
Yerdeki karıncayı, gökteki bulutu…
Dut ağacımızı ve çiçeklerimizi…
Yaşlı teyzelerin bahçelerinden,�
Rica edip, derleyerek diktiğimiz çiçek fidelerini…
Açan rengârenk çiçeklerin güzelliklerini…
Birbirinden farlı elvan elvan yayılan kokularını…
İçimizdeki çiçeklerdi sanki açanlar rengârenk,
Çok az çeşidiniz kalmış geride şimdi?
Şimdi kayboldu mu dersiniz,
Çevredeki pek çok renkle birlikte bu ahenk?
Lakin üzülmeyiniz…
Tohumları derunumuzda gizlidir!
Zekeriya dedik ya, o hep biz idik…
Çiçeklerimizin Zekeriya’sı,  bahçevanı…
Kendisiyle suya kana kana varılan…
Henüz uygun iklimi bekliyor fidemizin toprağı…
Bir gün döneceğiz vakti merhumda…
Hıramıza çıkışın, iniş vaktinde,
Bir gündönümünde…
Sulayacağız ol dem yeniden
Nice fidelerimizi...
Açacağız, açacaksınız o vakti merhunda…
Bir ses işitilir ol dem Meryem, İsa Mesih…
İçimdesin ey Meryem!
Sen bizsin sanki biz ise sen!
Lakin İsa’nın zuhuru ne zaman, hangi dem?
Bu ayrı bir muamma, ayrı bir nur …
Hay, Kayyum!
Hu ile üfürülen rahmani bir soluk
Bekliyor ruhumuz vahdeti soluk.