Soğuk Odalara Alışkın Uyku

belli ki incinmiş güneş

baksana; her gün ürkerek doğuyor ufuktan

olgun meyveler dökülüyor

rüzgârlı ikindi sonraları

yapraklar da dökülüyor peşi sıra

öğle vaktinde

boşlukta geçiyor gibi saatler

çiçekler; küflenmiş bahçe parmaklığından kaçıyor / sararmış

kuşlar; pencere önlerinde boş saksılardan yağmuru içiyorlar / üşüyerek

oturacak gölgesiz banklar aranıyor; çoktan soğumuş güneş

kaldırımlara saklanmış tüm siyahlar

bir akbaba bekliyor aydınlığın batışlarını

sonra son ışıklar da titreşip yok olup giderken

bir şarkının sarı notaları çalınıyor parklarda

diyor; “sonbaharın ayakucunda ölüm”

soğuk odalarda

ellerin başının altında

uyanırken sabahları

çok güçlü bir duygunun hükmünde

hissedersin ağırlığını taşıdığın yükün

çömelirken yanı başına ölüm

gövdene değen bir sarı yaprak

diyor: sen küçücük

            sen önemsiz

            sen hiççik

ve en yağmurlu vakitte

bir ölüm şiiri yükselir Abdal’dan

behey acayip adem

öldüğünü bilemezsin

korlar bir karanlık dama

kapı baca bulamazsın

çürür dudaklar

emmez artık topağın suyunu

gözleri buzdan demirler ezer

kurtçuklar yüreği bulma peşinde

sarı yaprakları okşar çiğ taneleri

bir ürperti dalgalanır göğüslerde

kafalarda bulutlu manzaralar

başı sonu olmayan

başka başka şarkılar söylenir

ararken duaları bir son için

pencerelerdedir göğün bütün suyu

renkleri atmıştır duvarların

sonu ne zaman gelir bilinmez

uzağa daha uzağa

giden yolların