OMZUMDA YÜK, ALNIMDA TER

Gözü üstümde biliyorum, sesimi kolaçan ediyor boşlukta

Omzumda yük alnımda ter birikince bazı

Yeni çekilmiş bir besmele gibi bitiveriyor yanımda.

Yine öyle tıpır tıpır dudakları, kaşları muzipçe çatık

Bir eli boynumda, yüreğimi kolluyor diğeri

Belli, kızmak istiyor aslında

Fakat Huneyn’i soruyor birden, tutup kendini

“Söyle bakalım, kaç bin kitap vardı Bağdat’ta?”

Ne yapsam dağılmıyor işte tembel odaya yaydığım keder

Acemice sarıldığım her hamle

Bir bozgun gibi daha da büyütüyor kaygıyı

Elim işlek değil, gözlerim bitkin.

Küçüklüğünden hatırladığım bir sesle içime damlayıp

“Baba” diyor usulca

“Baba, evimizin içinde hep bir hüzün anıtı gibisin!”