OĞUL ARMAĞANI

bir teknemiz vardı yarısı yorgun

istanbuldan misafirlerin ufukları kıçına yaklaştırdığı

çatısı binip uzaklara gittiğim kuşlara yuva bazı

abimin el oğluyla yaptığı yaramazlıklar

kız kardeşimin yazmasını sarıp sarmaladığı kırmızı kapılı kuran kursu

benim geze geze topladığım gazeteler

ihtiyar birkaç kadın annemin misafir odasında ağırladığı

hepsi hepimiz hatta akşam bayramlıklarla izlemeye gittiğimiz dedemin televizyonu

vardık fakat bu teknenin yarısı yine de yorgundu

ay sonuna doğru babamın yastığında delik deşik bir uyku

bir gün yaşım şair denen züppelerin şiirden kusmuğunu tadmaya yettiğinde

kalbimin kasırgası usumun kıyısını hırpalarken

dünya içimdeki denizi içerken o dipsiz kuyu

anladım bu teknenin yarısı neden hep yorgundu

ben meğer bir kaç küçük bulut bir sarı topla gökte oynarken

kız kardeşim hayaline göre kesip biçerken o beyaz donu

abim komşu komşu gezdirirken en yeni esvabını

bu teknenin yarısı kuşlara ve çocuklara ekmek

bu teknenin yarısı annemi

bu tekne babamın ömründe hepimizi taşıyordu