Son

bu şiir, ‘akisleri sönmüş bir ses’tir.

Çağ doğurdu beni

Bir şehrin ortasında

Saçılıp savruluyordu saatler

Bahası ağır kış henüz geçmiş

Güneş buzları çözerken

Caddelerin kirli suyunu içen topraktan

Ve artık beyaz ağmayan gökten

Saatler saçılıp savrulurken

Bir şehrin ortasında, sonradan

Doğurdu beni

Sonra, saatler ilerledi

Çocuktum ve anlardım annemi

Komşuya götürdüğüm bir tabak aş

Korneşe iliştirdiğim sarı perdeler

Çünkü annemin anladığı kelimeler, çiçeklerdi

Sonra yükseldi duvarlar

Gri bulutlar, devlet parasız yatılı okullar

Ve artık sıcak bakmayan gökten kayan yıldızlar

Eşiğime vardılar

Baktım

Bulutlara yetişmek için koşuşan çocuklar

Rüzgarın savuşturduğu yapraklar gibi

Bir parça toprağa kondular

Sonra, serde ağrılar

Doğursa yamanacağım yüklü duygular

Kokusu genzimi seven

Mezarı rafta adamlardan küflü kitaplar

Sonra sanrılar ve

Beni anlayan ağrılar buldum

Ağrıdım

Ağardım ve kalan ömrüm bir yol oldu sonralar

Ben de şehirlerden duraklar koydum

Mesela uğurlu bir uğraktı Konstantinapol

Orada

Bir şadırvanın giderinde şavkım

Güleç ve yorgun bir yüzle

Ben buz gibi mermerler üstünde

Tenimi üşütürken eski musluğun altında ellerim

Güleç ve yorgun o yüzle baktı bana

Sonra, orada sonralar, sonatlar, balatlar

Bir kadına eşlik etsin diye

Söylediğim şarkılar duydum

Sonra, gün oldu öldü mecazlar

Ve sustu gün batarken çalan şarkılar

Elde ne turnalara yakılan yanık türkünün konacağı kalp

Ne de bir inkılaba adayacağım adet kalmaz oldu

Soldu güzellerin gül yüzü

Söndü en azgın ateşi gençliğin, ten de

Çünkü tanı ağartan kandilin kendisiydi yatsıyı atlatan yalan

Koynunda kıçı kırık kayıklar saklayan

Kadın dedikleri liman da yalandı

Ve baştan beri bendim babam

Kalacaksa ölümdü hayatta kal’a kalan

Çünkü gerçek yine o eski gerçekti