NAGEHAN

'uzak dur benden' dedi kadın,
üzerime yalnızlığını bulaştırıyorsun!

nefesine gizlenen oklar var,
nefesin;
gül kokuyor sevgili.

bir serçenin su içişine,
doğuşuna güneşin,
uyuyan bedenlerin
sabahın hayrıyla
dirilişine
tanıklık ediyorum sevgili.

bir kuyuda yankılanıyor sesim,
yalnızlığıma atılıyor/saplanıyor
kırk taşı bin akıllının.

devr-i âlem ediyor aklım
inanca atılan her taş ile,
bir kuşun tüylerine
asılıyor ve
hüzün tutmaz coğrafyalara uçuyorum.

her şey zıddıyla var oluyor alemde
zıddı, a ş k değil y a l n ı z l ı ğ ı n
nasıl ki,
ısınmaya ihtiyaç duyar ateş;
su gibi değil fıtratı, toprak gibi değil,
a ş k yüreğe düştüğü an
yakıyor, tarumar ediyor nefisleri.

durma sevgili,
ruhundan üfle bedenime.

ayak izlerini topluyor gölgen,
hiç yaşamamış oluyorsun sen,
hiç var olmamış, sevgili!

bir çiçeğin güzelliği ile beslenebilir mi insan?
bir tarihin acıları dindirebilir mi
zulme susamışların susuzluğunu?

bir çingenenin hayatını
özlüyor kaderim,
bir dilencinin sorumsuzluğuna
imreniyor nefsim,
bir delikanlının heyecanını
çalmak niyetindeyim.

aşk birkaç beden
büyük duruyor üzerimde;
ben, seni
fazlasıyla
H A K etmeliyim.
parmak hesabı geçiyor günler,
bir takvimin yaprakları gibi,
düşüyor yapraklar,
yeryüzü çıplak kalıyor
ve a ş k
kasımda başkadır derler,
duygular en sahici, çıplak iken yaşanıyor.

ekmek ve tuz,
çift sulanmış insanlık.
cilalanmış ayakkabılar;
bir boyacının gülümsemesi yüzünde…

sıcak, taze ve serin bir
ayrılıktır gün doğumları…

başka hayatlar var aklında,
başka acılar, başka mutluluklar çeliyor aklını!

bencilliğini tavaf ediyorsun,
sevgili,
gururunu emziriyorsun ihanetlerinle;
beklemek adeti değildir zamanın.

durma artık, hadi
sevgili,
üfle ruhundan bedenime;
sana benzemeli;
ben seni fazlasıyla
hak etmeliyim.
(Van Erciş 8 Ekim 2010)