İKİ ŞİİR

ŞEHRİ KİM

kar düşünce şehre
karanlık bir yabancısın
sokaklar gibi, kendine gölgeli
yaşıyorsan bil ki
öleceğin içindir
canhıraş iki kelime arasında
öpülünce çatlayan nar
unutulmuş küskünlükler
hiç dönmeyecek vakitler için
tortusuz yazlardan yadigâr

“karlı bir gece vakti”
kim uyandırır şehri

yağmur yağınca şehre
ıslanır saçaksız adasında, sırılsıklam
mırıltılarla çoğalan şair
ne ilk yapraktır ne son yaprak
ödünç sözler gibi saçılan sokaklara
yağmalanmış bakışlardan
bulutlu bir kadın yüzünden gölgesiz

yağmurlu bir ikindi
kim uyandırır şehri

güneş batınca şehre
bir heves bırakır uzak camlarda
uçurum aydınlığı gözlerinde kuşların
en çok aynalara benzeyen
fiyakalı bir bozgun cümlesi şairde
dar zamanda depreşen şiirin
kurtulmak için şehvetinden

kızıl bir akşam vakti
kim uyandırır şehri

güneş doğunca şehre
kim kurtarabilir kendini kalbinden
aşka yetecek kokusu yoksa
korkuyorsa gölgesinden uzağa düşmekten
yüzüne sinmiş kederle
kalakalmaktan iki ten arasında
her şeyden daha eski daha mahçup
evlerden bile birbirine açılan
merhamet kuyusu çocuklardan
ve kağıtlardan

efsunkâr bir saba vakti
kim uyandırır şehri

şehri kim...

HECE-130 (EKİM 2007)

KENDİLİĞİNDEN UZAKTA

celâl soycan’a

adın olsa gölgeler arasında
hem gelmiş hem gitmişken
söz tamam olur mu kefilsiz

bir masal kur kendine
kör zamanlar adres olsun gerilmiş yaya
senin olmayan kendilik sadağı
her ne yana aksan değişmez keffaretin
ürperten sırrın: mâ-nâ-n

/ hatırla ol’anı
gözün gördüğü encam-ı celâli
boşluğa çöken ateşi: belâ
yerdesin işte menzilde
kendiliğinden uzakta
soy canı yüzünde /

ey karanlığı koyultan göz
sökülür sözcükler senin de kalbinden
tanrıyı bulduğun yerde körlemece
kendi tesellisinde hayatın

adın olsa bir adın olsa
sırrın olurum
hem içinde ben
hem dışında aynanın

HECE-134 (ŞUBAT 2008)