DURU MÜSEKKİN

Göğsümü örseleyen

kuyuların uğultusu

hüzünlü bir şarkı gibi

vururken alnımıza;

yazı ürperten yağmurlar

simsiyah kelimelere yağsın.

Aynanın kabuğunu kırsın

tuz ve rüzgâr.

İçimizin sancısı;

boşalsın toprağa

durulanmış sözlerle.

Karın beyazı üzerinde

bende ayaklanan gece;

mermerin beyaz karesinde

asılı kalsın. Durağan.

İpince bir beyazı büyütürken yeryüzü;

bir rengin özüne varmak umudu.

Boş aynalarda asılı kalan sabahlar;

karanlığa dokundukça parlar.

Kokusunu duyduğum baharı

yeşilliklerin ıslak fısıltısını

getiren mavi rüzgâr;

dök içimize mesafeleri

taşta uyuyan yorgunluğumuz

dirilsin. Çakılsın

dil yaralarına yıldızlar.

Günahlar tutmasın

perçem ve paçalarımızdan.

Yağmur durmadan yağsın

anlamlı sesiyle.

Başımız bir ormanda uyansın.