Baharları Solu

mazine eski perdeler iner

uçuk rengiyle dolaşır

kırık bir kalbi boyar

uzun yasını koyarsın ceplerine;

hiçbirini incitmeden

kararlı ellerinle

üşüyen serçede uğuldarken rüzgâr

gözlerinde baharla demlenmiş bulut

ruhunda bir sağanak

anılara yağan

yağmurda damla damla adımlar

içindeki boşluğu büyütür

sallantılı gözlerle bakarsın yağmura;

iki üzgün göz durmadan aşkı seğirir

bakışını duyar gibi güllerin

uyanış taşıyan baharın sisi

nemli torağın kokusuna sinerken

zaman bir gölge gibi vurur kendine

gümüş köstekli bir akşam vakti

Eski Liman’daki çay bahçesinde

orta şekerli kahveni içerken

dününde kayıyorken kum;

“Resimdeki Gözyaşları”nı mırıldanıyorsa dilin

çıplak bir yağmur demetiyle

geçmiş bir anda sızlıyorsa kalbin

ılık bir ürperti geçiyorsa teninden

bir belirip bir kaybolan

düşlerde koru yalnızlığını

sakla gözyaşlarını

yorgun yüreğinin kıyısında

duru su gibi biriktirdiğin

baharları solu

nergisli bir gecenin ortasında

yıldızlar yağsın yüzüne ve denize