YANSIMA

AVM inşaatında ölen işçilere…

3.

Ne güzel bir gün, diye düşündü.

Pencerenin kenarındaki puf koltuklara oturmuş, bir taraftan garsonun getirdiği neskafeleri yudumlarken, bir taraftan da aşağıyı izliyorlardı. Dışarıda pırıl pırıl bir gökyüzü, sağa sola asılmış rengârenk balonlar, çocukları eğlendiren palyaçolar, ilk güne özel indirimler, dükkânlara giren çıkan insanlar insanlar…

“Gelmekle iyi ettik” dedi eşine. “Elsidi televizyonlarda indirim varmış, bir bakalım.”

Olur, anlamında başını salladı eşi.

Bu arada aşağıda bir hareketlenme oldu. Küçük bir topluluk ellerinde pankartlar, hep bir ağızdan bağırıyorlardı. Ne dedikleri tam olarak anlaşılmıyordu. Yaşlı bir kadın başörtüsünün yeniyle gözlerini siliyordu. Ağlıyordu galiba.

“Böyle güzel bir günde…” diye homurdandı adam. Yüzünü buruşturdu. Neskafelerini bitirmeden kalktılar.

2.

Ne güzel bir gün, diye düşündü.

Döner koltuğuna oturmuş, aşağıda alışveriş yapan insanları izliyordu. Üç senelik emeklerinin meyvesini nihayet almışlardı. Bitmez, demişlerdi o kadar kısa sürede. Bitmişti işte. Devasa inşaat.

İnsanlar ne kadar da küçük görünüyordu oturduğu yerden. Birer karınca sürüsü gibi. Bir dükkândan çıkıp diğerine giriyorlardı. Kendi eseri olan dükkânlara…

Kendisiyle bir kez daha gurur duydu.

1.

Ne güzel bir gün, diye düşündü.

Altın işlemeli tahtına kurulmuş, sarayın penceresinden büyük piramidin inşaatını izliyordu. Görkemli yapı nihayet tamamlanıyordu. Kim yapabilirdi ki böyle bir sanat eserini? Kendisi gibi bir yarı tanrıdan başka… Denizaşırı ülkelerden tonlarca ağırlığında kayalar getirtmişti. İnce hesaplamalar yaptırtmıştı. Bundan sonra adı belki de yeryüzünde ebediyen yaşayacaktı.

Yüzlerce Kıpti… Devasa kayaları piramidin üst taraflarına çıkarmak için yağlı urganlara asılıyordu.

Bu arada bir kadın belirdi kalabalığın arasında.

Dizlerini dövüyordu.

Bağırıyordu.

Elinde paramparça olmuş, kanlı bir gömlek…