KIYMIK

Güneş...

Nihayet bitti!

Güzel olmadı mı sence de?

Susuyorsun. Sen bilirsin! …

O pencereden her bakmaya kalkıştığımda, başıma neler gelir bilirsin. Parmaklarımın ucuna basarak yükselirim. Sonra, bu defa da engin bir maviliğe takılırım engel diye. “Çekilir misin yolumdan?”

Senin göğünde zümrüd-ü anka kuşları kanatlanır: Bilirim.

“Bırakmak mı?” Her gün usanmaksızın huzur taşımaya yeminli: Taşırlar.

Taşıya taşıya yüreklerinin gamını çırpıp, pasını zımparalamaya...

Kıyamam kuşlara…

“Ne yazık ki bunu söyleyemeyeceğim.”

Kıyılmıştır, kurutulmuştur. Önce kıştır. Sonra...

“Bahar!”

“Makarna mı?”

Hayır bilemedin...

Potlu bir cümle:  “ Toplu iğne...”

Çooook !... “ Sülfürik asit...”

Vaaar! ...

“Battık...”