BİR AVARENİN DÜŞLERİ/ 1 AYIN DOĞDUĞU YERE GİDELİM

ceviz ağaçlarının yemyeşil yaprakları gökyüzünü kaplamış
karanlık içimizi ürpertiyor
fısıltıyla konuşuyoruz
birbirimizi görmeden
birbirimizi görmeden anlıyoruz birbirimizi
biliyoruz o an ne geçiyor göz bebeklerimizden
uzaktan bir su sesi geliyor
su sesi mi, aşk sesi mi, yaprak hışırtısı mı?
kuru otlar üzerinde kayarak uzaklaşan bir karayılan mı belli değil
tanrım n’olur su sesi olsun diyoruz
belki de seslerin en güzelidir su sesi
güzellerin en güzelidir karayılan
biliyoruz birazdan ay doğacak
ay doğacak, yeryüzü susacak
ay doğacak, kuşlar susacak
ay doğacak, böcekler susacak
ay doğacak, insanlar uykularında bir yanından diğer yanına dönecekler
ay doğacak, incecik bir ürperti gelip geçecek kızların yarılanmış uykularından
dağların arkasından kızıl bir şiir çıkacak
ağaçların arkasından aşkla boyanmış bir ışık yeryüzünü aşka boyayacak
yapraklar arasından sızan davetkâr ay ışığı çağıracak bizi
ama biz bekleyemeyiz
aşk bekleyemez
o zaman
haydi kalkın gidiyoruz
ayın doğduğu yere gidiyoruz
atlarınızı eyerleyin
çarıklarınızı yenileyin
azıklarınızı alın gidiyoruz
arkamıza dönüp bakmadan çıkacağız yollara
kimse gelmese de çıkacağız
çünkü bir yerlere gitmek güzeldir
‘her gün bir yerden göç etmek ne iyi
her gün bir yere konmak ne güzel
bulanmadan, donmadan akmak ne âlâ’