YOLSUZ GİDEN

insanların kasveti üstüme sindi.

göz yumdukça,

saydammış göz kapaklarım,

acılara zoom yaptı.

insanlar kaça ayrılır bilmem ama

hep ayrılırlar.

zaman pis bir şeydir ve

artık çürümeyecek içimiz

hiç değilmemiş,

zaten hiç ‘öyle değil’miş gibi.

seyrederken yolsuz bir gideni,

hayat misali

‘öyle değil’ tarafına değecektim her şeyin.

difrizlenmiş kalplerine çarptım.

doğrulamadım.

dokundukça iletkenleştim.

kaygılarımın yüksek gerilimi çarptı.

nankör bir kısa devreyim.

beni utandıran iç sesimin arsızlığı.

hep bir diyeceği var,

boğazımı kesip de çıkar.

küstahlığından korktuğum

bir dil iki dudak.

anlam beşiklerine sığmayan laf bebekleri doğurdular.

bir hengamede büyümüşler.

okula başlayıp okulu bıraktılar.

her sabah,

varlığım, varlığıma armağan olsun

deyip çoğaldılar.

geçimini hep sıra bekleyerek sağlayan çocuklar,

sırası gelmeyen çocuklar.

sevdiklerinin isimleri var bir de

baş harfleri var mesela.

ve eğitim hakkının sıralara kazınarak harf harf ödendiği

bir sistem işliyor gizliden.

çaresizler şebekesi,

geleceğini yıkanlar derneği,

her anlama gelen kelimeler kurumu.

yalnızlıktan kurumsal bir efkâra tutulmuş, ayarsız melankoliyle

suçlanmıştık

ihraç edildik kendimizden.

aramıza girdi sıralandı farklar.

birbirimize, kendimize bilendik

yine ait olamadık.

keskin bir fark yakalarda,

bebeyken takılırmış nazar boncuğu

saklanıp çığlıklarına.

seçemezsin uzaktan

göz değermiş bakınca.

kalır dünyanın tüm farksız çocukları.

biri birinin aynısı.

muhtaç olduğu kudreti

hiçbir hücresinde bulamadı.

varlığı varlığına her gün ayıp ediyor artık.