DÜŞÜP

ben müzik bittiğinde

yok olan ansızlığın çığlıklarından korkuyorum.

yüzünü her çevirdiğinde

kıyametini getirdiğin gezegenleri

gömüyorum korkuma.

yaban bir sızı parçalıyor bedenimi.

sönen güneşler toplayıp

ölü bir hayal yaratıyorum belki.

yaşamayı öldürüp

kanından süzüyorum özlemi.

hayatım meçhul bir toprak parçası,

yörüngesinden hiç çıkmayan

göktaşına mı bağlı kaderi?

oysa asla gülümsenmeyen coğrafyalar nasıl arzulamıştı seni.