SAÇLARI OMUZLARINI DÖVEN UZAK ŞEHRİN NAHİF DELİKANLISINA

Bu şehir beni susturdu

Geceye sığındı sessizliğim

Bir sokak lambası kadar yalnızım

Bir gölge kadar karanlık

Burak A.

Bu şehrin

Metazori emzirdiği

Üvey çocuğusun sen

Şifa bekleme zinhar

Ağılı mülevves memesinden

Ürperti veren soğuk nefesi

Örseler o narin beyaz tenini

Sezince mesture esaretini

Kırmak istersin tüm zincirlerini  

Çelikten berk nihan kafesin

Bırakmaz ruhunu lakin

Kurtulamazsın   

Uhdelerini düşünürken

Ne çok ukde biriktirirsin içinde   

Erken olgunlaşan acemi meyve

İğne atsan yere düşmez caddelerinde

Tenhasındasındır yine kalabalıkların

Sakınılmış orta yerinde

Temmuz havası da üşütür ıssız kalbini

Donar ruhun her gece mevzilerinde  

Kapalıdır çünkü uzak şehrin tavanı sevgiye

Ziyasına yol verse de güneşin

Sıcağını değdirmez yüreğine

Buz keser için ne çare

Isınamazsın

Bir kaplumbağa olmak ne demek

Mümkünü yok anlayamazsın

Çekerken içine ağır havasını

Yadırgadığın otel odalarının

Şuursuzca soluk eşyasına bakarsın

Çıkmaz sokaklara hapsolursun dönüp dolaşıp

Çırpınırsın felah bulamazsın bir türlü

Mahbesin olmuştur karmaşık yollar

Azat olma hayalleriyle

Sabahladığın o kasvetli gecelerde

Hüzün dokunur geçer içine

Uyuyamazsın

Nadandır özüne eremediğin insanları da

Göremezsin o bigâne yüzlerde

Ne bir küçük tebessüm ne bir tanış sıcaklığı

Yürüyen buzdan heykellere

Isınamazsın

Sonu gelmez bir kör kuyudur bu şehir

Sürçersin Arnavut kaldırımlarında

Tarifsiz bir boşluğa düşersin

Didinirsin paralarsın kendini

Tutunamazsın  

Ömür dediğin bir uzun lahzadır

Bırakmaz peşini bed hatıralar

Tabipler de yeşertemez ümidini

Bir şehir

Dermansız bir derde dönüşmüştür içinde

Ne yapsan ne etsen beyhudedir artık

Sağalamazsın