pitoresk şiir

körüm ben gözlerim ol

tabak tutuşuna bıraktım kendimi

tabağı sofraya koyuşuna

sofranın sensiz sofra olmayışına

hüzünle yavaşlamana

hüzünle var olmana

gülmekten yoruldum hüznüm ol

taksi çağırmak kendini çağırmaktır

bunu sokak bilir

boşluk bilir

bir ses bırakacağın kulak bilir

uzaklarda çok uzaklarda yeni kalkmış

her penceresinden uzun saçlar

rengarenk giden tren bilir

bembeyaz badanalı evim ol

bir telaş ki ölümden en son kaygı duyan

bir telaş ki tüm okullar erkenden kapanmış 

mevsimleri karıştırır çekip alır yüzünden 

son bulutları siler

gözleri kan çanağı bir martı

soğuk taşlarda eriyen çiseyle

son telaş son can çekişle

gökten düşen kuşları kapatıp içine 

kapısı açık bir kafesim ol

bütün gün çırpınan insan kanatlara

dayanmaz kalbin biliyorum

ortasından yemyeşil nehir

akar avuçlarına

ekim kasım aralık

sonra gölgemin çekileceği ocak

ışığın bir gün söneceği

mezarda son bulacak