DELİ DUMRUL MEZARLIĞI

Kendine ne seçtin böyle, yaşamak da büyük bir mezarlık değil mi söyle!

Al kanatlı Azrail’in her zaman çalıştığı bu bahçede demirci ustalarının bilmediği

Bir gölgede yaşamanın adını ne diye kazıdın bengü taşlara dimağında

İsyandan aşka düşerken yontulmuş mermere, güz sarısı yüzünde çelikten bir gürze

Bir topuz sesine, hala planörleri gömen göğe, kalkanlara, kılıçlara, disklere

Mezar taşında Duha Koca Oğlu, doğum tarihi, bilinmezlikte

Ölümü dünyanın bağbozumu, kurtların bastığı köklerde

En kurtarıcı melekti oysa ölümü hazırlayan, gök ekini biçmek gibiydi gelmesi bazen

Bazen acıyı dindirmek gibi, önce delirdi sonra delirmenin müziği,

Orkestra şefinin elindeki baton, boşluğa “Her nefis ölümü tadacaktır” çizdi

Her gün güneşin battığı Dede Korkut tepelerinde, öğütlerin doğuyor Oğuz gecelerinde

Yazıtlara bakarken kamaşır ya gözlerin, Dresden’de öldükçe dirilen

Vatikan sokaklarında iç dünyasına dönen dervişin son sözünün sessizliğinde

Can almanın ve can vermenin talihi düştü sana, düştü millet olmanın azmiyle

Ad koydu ad aldı kaderden, kendi adını bir sır gibi saklarken geçmişte

Adaletin kılıcıydı kelimelerin titrerken kalbinin derinliklerinde, kanla yoğrulmuş tahtlara

Bir hayal kırbacı vurdun da bir gedik açılmadı seyrine doyamadı mevsimler

Mevsimlerin içinden geçenler bakıp kaldı bir süre öyle

Bakıp kaldı ellerine kıymet veren kim varsa, müziğin ritmi değişti göz çukurlarında

Ana gibi yar olmaz değil, ana anadır, baba babadır, aşk en büyüktür

Yar ile kavuşmanın boynu bükük olsa da aşk da oradadır yar da

Ne dilin döndüğü ne yüreğin dayandığı bir barikat bu, varlığın ve yokluğun bir potada

eridiği

Çiğdemlerin, nevruzların ve menekşelerin baharda çiçek açtığı bir çocuklukta

Hala hatırlarız Kayı boyunda bir naranın nasıl boy verdiğini

Kahramanlıkların açtığı bu yedi renk rüyasının görüldüğü uykuda

Orada, K itâb-ı dedem Korkud Âlâ Lisân-ı tâife-i Oğuzân ‘da