PALYAÇO

Aylan bebeklere

Kale içinde bir uzun şarlo bir gereksiz taklit

Üstelik az ilerisinde küçük çocuk ve deniz

Karanlık yüzüstü

Yapış yapış bir fotoğraf çektiriyor genç kız şarlo da oynuyor ha iğrenç

Gece ışıl ışıl çakıyor çarşıdan

Suçüstü bir pozla

Bir japon ekonomisinden arta kalanıyla seyretmekte

“insanlar bir anda hayal-et”

Hiroşima’da kaçıyor ha kaçıyor küçük kız

Deniz bağırıyor çocuk kımıldamıyor

Bekçi otuz yıllık anılarına bir söz daha ekliyor

Oysa ayakkabıları “yepisyeni”ydi

Olmuyor ha olmuyor görsel iletişim

şarlonun ayakkabıları eski

Babasının marka saatiyle eşgüdümlü

Bir yaz akşamı geçiyor kızın bakışından

Gece, karanlık bir anneye benziyor uzak sesli

balıklar kabul etmemiş masum bedeni diyor

Öyle kırgın, bir dağa bakıyor dağ da eriyecek ha

Üstüne Ömer yürümüş gibi

Acıları bürünmüş bir elle uzanırken

Kanırtan sabah ele veriyor resimleri

çıplak sesiyle

Bağırıyoruz ey Rabbim içimiz susmuyor

kokuyor Dünya üstümüz başımız

bebek kalede değil, oradaki şarlo

yanlış seçenekte toplanmış bütün

kuş demir, su ölü, dağ çukur kalmış

dijital gövdelerden dopamin fışkırıyor

insan sustukça mı bağırıyor

Neyse ölü gözleri görmedik diyor bekçi

Annesine şımaran bir çocuk aynı yerde

Topu denize kaçırıyor

dağ gemi müziğine çarpıyor denizin ortasında

Şarlo eline sıkıştırılana aptalca bakıyor

Hiroşima’da tarifsiz çığlık denizde suskunsuluk

Gözlerimizde köz parlıyor sise giriyor söz

Dünya küf kapımız kör