ölümü sapsarı resmetmeli!

kendimde tüketmemek için dizeleri

kadife renklerimi sonsuzluğa yığdım.

kargaların nezaretindeki bu ıssız tarlada

ayın iki farklı halini seyre daldım.

kulağımı sundum kupkuru başaklara

yeşilin serinliğini ayaklarımla duyumsadım.

hüzünlerimi sıraladım sonu olmayan patikalara

varlığımın hükümsüzlüğünü kavradım.

siyahı tattım yaşamın en kritik anında

şakaklarıma deliliğimi fısıldadım.

fırtınalarımı hapsettim sunak kaplarına

en kırmızı günlerde sakinliği arzuladım.

dün öğleden sonra gökte dört güneş saydım

sustum ama isyandaydım.

tek tek tüm sesleri söndürdüm.

gerçeğimi miadı dolmuş bir ilahiyle ağırladım.

sanatımdan kalanları bir tabancaya istifledim.

     - peki ya tanrı?

     - ama o suskun…

tamda o zaman gereksiz yere direndiğimi anladım.

serin bir rüzgar gülümsetirken kuru otları

namlı gövdemi sabırsız toprağa yasladım.

yüzyıllarca bilinmesini isterim ki:

     - ben de böyle ölmek istemiştim!