günleri rengarenk olanın hafifliği

sert bir rüzgar esiyor

kıpırtısız duruyor günleri yeşil olan 

geleceğin kanatları ondayken

köpeklere emanet ediyor zamanı.

kötülüğün sıradanlığını hesaba katmıyor

ruhuna üflenirken bu akışkan yazgı.

sadeliğin gölgesine uzanıveriyor gövdesi

karıncalar halinde imgeler doluşuyor parmak uçlarına

son bir adımı kalmışken bir düğüm beliriyor kucağında.

bu gri şehirde soluklanıyor sadece

yüzyıllık lanetidir bu şehri yakmasını engelleyen

öfkesi hala yerli yerinde, biliyor.

geceden haber gönderiyor piri:

   - ellerinle sustur kibrini!

dört nala düşüyor yollara günleri kırmızı olan.

penceresinden bakarken mabedinin

kulağında serin bir sohbetin izleri

ve kışkırtıcı sırrı evrenin, sakinleşiyor.

dostun yakınından ayrılmak zor

ne yazık ki başka planları var sistemin.

kızıla çalarken alem ayrılık vakti yaklaşıyor

sesleniyor yakınlardan kadife sesli piri:

   - süsle sabrını enfes kokularla 

   - sen ki, sen, günleri kayıp olan!