NAYLONDAN

Bir tutamağı kalmayınca insanın

Boşlukta savrulmanın anlamsızlığı

Sarıyor tüm bedeni

Ve çokça Yalnız kalmanın korkusu

Yenik düşüyor Çoğul yakınlıklara

Birbaşınalık ürkütüyor ürkek kalpleri

Sevgi adına bürünmüş yapay sevdalar

Umarsızca indiriliyor raflardan

Ve küflü kokusunu yayıyor

İnceden inceye tüm evrene

Bu noktada sancılı bir ‘aşk’ ın meyvesi

Hüzün saçıyor

Hiçbir yanlış kararın müsebbibi olmayan

Masum, bihaber ve çokça

Yalnız çocuklara.