kıblesi değişmeyen şehir

soğuk aşınmış kollarımdan sarkıyor

gece henüz keşfedilmemiş yerlerinde dünyanın

bir padişahın altın saplı kılıcı

kindar bir biçimde asılıyor pantolonunda

burma bıyıklı bir yiğit gibi saf

ve geniş göğsümle dönüyorum

yılların eskittiği ama kıblesi hiç değişmeyen şehre

bu şehrin vapurlarını

eski bir Sovyet madalyası gibi

tek tek sol mememin üstüne koyuyorum

ve kabartarak göğsümü

göz dağı veriyorum haylazca aşağılanmak pahasına

kin besliyorum

bekliyorum

ne vakit hinlik çıkacak diye

ne vakit alacaklar madalyonlarımı 

sevgilim ne vakit terk edecek beni

şehir ne zaman uğrayacak nazi zulmüne 

elimde eskilerden kalma bir tutam bez sarılı

göğsümde bir dağ gibi büyür annemin nemli öpücüğü

gözlerim yeşile boğulmuş son kez bakarken sana