yolculuğun beni sürüklediği başlangıç

göğsümde bir memleket özlemi yatar

yola çıkmakta taş koyar önüme

her gün yaşlı gözlerim nem döker şehrimin duvarlarına

rüzgarda savrulan bizim mi saçlarımız

yelken açmış dururken biz mi demir atacağız uçsuzluğun ortasına.

biz mi bulacağız kayıp ruhları

ararken kaybolmak pahasına

besmele ile başlayan kitapları okuyorum artık

ne fayda ne faydasızlık cezbediyor beni

gün doğarken yatıyorum

doğururken anneler evlatlarını

ellerim yukarı dönük göğsüm bir aşk yuvası

aşktı bizi çıkılmaz denilen yola çıkaran

aşılmaz denilen yerleri aştıran

artık ne yuvam ne babam var

yalnız annemin ördüğü kazak

babamın üstüme attığı toprak var