DOĞSUN ÖLÜMLE SOĞUK

                                                        Koku uçar, saatler dağılır

Dolaşıyorum sonbaharın iktidarında

Çarpışa çarpışa

O kararmış yollarda

Yürünmez denen yollarda

Yüründükçe bitmez yollarda

Yol, hep yol, daima yol…

Dışarıdaki iklimi odama taşıdım

Bir dolu yaprak ve

Çok az güneşle

Yavaş yavaş

Arttı boşluk 

Yaşadıkça

Eskidi / Ağırlaştı can

Kalmadı bir eyyam daha

Toydum

Bilmez idim

Art arda çözüldü çileler

Ah üstüme katre katre 

                                     D

                                     Ö

                                     K

                                     Ü

                                     L

                                     E

                                     N

                                        zehir  

İşledi çok derinlere

Zorla, zorla, zorla

Nereye kadar

Geçti geçmişti

          geçmişti

          geçmişti

Oysa güller vardı önce aklımda

Ayartılmak güzel kokularla

Özlediğim yazdı

İşte çıktı soğuk

Ne çok

Acıyla yaşla

Ne çok

Kar ve rüzgâr

Cümle yanım tenha

Hep huzursuz tenha

Hele şiirlerim

Baştan sona

Giderek daha tenha

Ne aradım sözcüklerin kuytularında?

Bak bana, bak bana, bak bana

Yoruldum ben

Ve çok, çok, çok yalnız

Hep yalnız, yapayalnızdım ben

Can bomboş 

Tüm korlu sözlerim sönüp gidiyor

Doğuyor ölümle soğuk

Her şey yıkılıp dökülüyor

Gömülüyor 

                   G

                   Ö

                   M

                   Ü

                   L

                   Ü

                   Y

                   O

                   R

                      gömülsün

Artık bigâne gökyüzü

Uslu sakin nergisler

Bana kederle vedalaşmayı öğretiyor

Parmaklarımdan boşanıyor gülün buğusu

Aralık pencerelerden dualar

‘Leylâ sözden düşmüştür’ diyor Deniz

Gölgesi ıssıza düşmüştür

Üstünü buz örtmüştür