Diyorum ki

şafak vakti yürüyorken bir kumru

tarlada geniş adımlarla

çiçeklere su veriyordu

türküler söylüyordu

bezgin ruhlara kova kova

ateş yalımlarının kulaklarına

su fısıldıyordu

günü doyuruyorken güneş

papatyaların gözlerine konuyordu

yeşilin özüne varmak umuduyla

beyazı soluyordu

otları yakıyordu sarılar

gül alınlı şafak görünüyorken

övgüler yağdırıyordu ilk yaza nisan

hüzzam bir rüyanın tiryakisi

köpürtüyorken mahur bir kederi

çiçek açıyordu nergisler

diyorum ki

…rüzgâr işte

kendi kendini tüketiyorken güller

kemik yığan mevsimi geliyordu

uzun ve güneşsiz

kar altında kalıyorken gölgeler

gözlerimizde ölüler

sırada bekler