DİVANE DERVİŞİN SEVDİĞİNE MEKTUBUDUR

Ağır aksak yürürken sahilsiz bir kasabada,

Kanatlarımın yasını bırakmışım bir yana

Sahipsiz hissedişim kırdığım kalplerden,

Yıktığım gönüllerden,

Bilirim.

Ben bu dağdağanın ortasında,

Yalınayaktım, yapayalnızdım,

Sakınamazdım kendimi sevdiğim!

Beni tükenik bırakırdı,

Adımladıkça açığa çıkan yaralarım.

Aşamayacağımı bildiğim bu yollarda

Bir başıma yol alırdım.

Hangi yöne döneceğimi şaşmışken,

Güneşi görmek umut oldu.

Derviş kalbim, tanışık buldu kendini

Görmediği sevdalarla.

Tarif etmesi imkânı güç idi,

Hal-i pürmelalimin.

İtiraftır bu sana,

İçimden gelen bir dizedir belki.

Lakin divane de olsa bir derviş,

Yalan söylemez asla,

Bunu bilesin istedim.