De Profundis Clamavi

tekdüze ve çoğulcu yaşamların kıyısında

derinlerden bağırıyorum

kendi kalmayı seçmeli

incelikler uğruna tapınaktan kovulan.

meşalesi yanmalı sonsuzca

çünkü

gölgesidir onu savunacak olan.

şafağın kızıllığında vazgeçmeli

aynı ninnileri küflü ağızlardan dinlemeyi.

şimdilerde serin türküler çalınsa da kulaklarına

sözlerine özgürlüğü tanrıçalar yeniden bağışlamalı.

heyhat!

bilge postuna bürünmüş çoktan

mavilikleri rehin alan.

piri yalınayak kapısına dayanmalı

yüzüne üflemeli alemin sırrını

ve

öğretmeli rüzgarlara da direnmesini.

mağarasına dolarken göksel adamın ışıkları

yolculuğun koyu bir yalnızlığı arzuladığını haykırmalı.

ruhu gitmeye yazgınken

ölümü bir tutmamalı kibriyle.

sadece yeşil bir öyküydü bu

yani olabilirdi

anımsamalı.