Ben Yine Zoraki Şiirler Yazarım Yarınlara

Hiçbir ilah yok bu bataklıkta

sadece kendine tutunmuş efsaneler var.

Asma kilitler asılı devlerin sırlarında

halbuki ulaşmak istediğim onlar değil

şiirin özünü ver bana.

Kırpıntılar halinde sokaklara saçtığım dizeler

Nefertiti’nin tahtını sallıyor derinden.

Müsaade yok yedi yolu aşmama

Hatırla!

Dizginler bizde değil.

Keşke eskitmeseydim o turuncu günleri

Apollon’nun eteğinden çekiştirerek harcadım

tüm hevesli gülüşlerimi.

Bu pervasızlığın suçu bende değil!

Kendimle tanışarak yaptım en büyük devrimimi.

Üç başlı köpekler zapt ediyor savurduğum öfkemi

taşları yiyerek büyütüyorum gövdemi.

Sarı bir keder sızıyor tablolardan

itiraflar biniyor trenlere

yıkık kentin görkeminin şerefine.

Fildişi kulemin tepesinde

sembolleri yığıp bir ateş yakmalı

dumana boğmalıyım bu bitik kenti.

Namlı cadılar yıkamalı sabırsız gövdemi

sonra denizlerce ferahlamalıyım.

Gün tüm dehşetiyle yığılsın kapımın önüne

akrebin sırtına yüklesinler ezbere dizelerini

ben taç giymiş gökdelenleri düşleyeceğim.

Ay ve güneş birleşip gürlediklerinde

yedi ayrı yola dökülmüş sembollerin

başı belada demektir.

Bu boş hücrede tembel eylemlerimle baş başa kalınca

isteksiz ama rengarenk kelimeler

damlayacak Artemis’in kanadından

ve ben yine kör uyanacağım yarınlara.