La bohemé

çalınmış bir fırtına ceplerimizde

tanıdık sokaklarda gezinirken.

vega yıldızı haykırır efendisine:

- ölümün de tadı var!

sona çeyrek kala

leylaklar bile hayran sanatımıza

bilinmezliğin çekimindeyken rüyalar

caligula’nın da yüzü kızarır.

muhteşem dekoruyla o kafede

varlığımızın hafifliğiydi

bizi alıkoyan karamsarlıktan

ve uykuya dalan zamandan.

titrek bir mumun aydınlığında

tuvalde dans eden renkler

ve kağıttan taşan dizeler varsa

mutluyuz demekti.

deve çobanı kadar nahif,

cılız bir umudu yüklenirdi ellerimiz

yedi vakte sığmıyor şimdilerde antika yaşamımız

oysa ki bizdik tükenen sanatın kucağında…