TAFLAN

elinin tırpanıyla yüzümden yalnızlık kazıyan o lacivert
seni tanımayan aynalar satmalı şehrin kör evliyalarına
annenin gözlerimde gördüğü hazan acısı tevil
bu acının dokunduğu ilk sestir annenin hüzün yanaklarına
annede hüzün melaldir, oysa çağın kırılmış gül hali…
ve anneler avuçlarının içinde taşır çocukları
günahı tanrı diye sunar çocuklarına

saçlarıma işlediğin bugün pazartesidir
baykuşlarımı ben pazartesi beslerim
dilimin bu en haylaz zamanından, baykuş dualarını
elindeki sapanla gökteki kuşlara tut
söner belki bu çarkın gümüş şamdanlı mumları
İçini çeke çeke ağlayan rüya çocuklar ölür

döner ömrüm seni bulur mabetten geçmiş denen
göğü delen şehla bir güvercin yalnızlık
kendini her bulduğunda kaybedilen tayların
zamanından bir parça toprak çalmış tırnakla
gelip de durulmuştur gitmenin dergahına
yüzümün bu erozyon halini, anlatır sanki melal
nefesinsiz bu odaya döşenen yorgun düşüm
adının sancısında buzdan bir heykel yatak

içimdeki bu uçurtmayı kendin için taflan say