RÖTAR

bu sabah yakalarım tutuştu dışarı kaçtım

karşı komşumun camındaki aksimde

saçlarım karışık köyneğim kırışıktı

kaldırımlar koşulmayacak kadar kalabalık

şarkı şakıyacak kuş kalmamıştı

üstümde üstüme doğan güneşin ağırlığı

- hey gidi güneşten önce doğan adamın ve kadının oğlu -

cüzdanımda yatılı okuldan eski bir kaç resim

başımda teslim olmaz birkaç inat

dilimde direnci kırılmış laflar vardı

yürüdüm

sokak sokulup caddeye vardı

caddede boyalı kadınlar, defolu adamlar

caddede düşük bütçeli eksik hesaplar

caddede bir nice çirkin bina vardı varınca

yakamı kurtarmak göğerdiğim göğe kaldı

baktım koca koca binaların safından

fersah fersah semadan bir ufak gök kalmıştı

yorgun bir çehreyle geçtim altından

şehir kuşlar uçmadan nafile

yakamı kurtarmak gecikmiş bir aşka kaldı

ey aşk

ey sirişk mahzeni

söyle

onca umuda saçtığım nice inciden

yüzeyinde yüzdüğüm hayattan başka bana ne kaldı?

yakamı şarkılara kaptırdım

ey şarklı anla

dilimden sözümü dileyen bir şarkı

bir taşralının taşmayan gözyaşlarını akıtmayacaksa

güzelliklerin ancak alıntılandığı çağdır çakılı kalacağı

şarkılar çakılı kaldı

anlaşılmaz artık anlatılmayan

çünkü sonra herkesin içine altın aktı

bense herşeye geç kaldım

çoktan değişmişti göç yolları kuşların

kuşlar bir buluta vardı

bir bulut

ey bulut

ey rahmeti ve felaketi getiren

ey bir çocuğun yetişmek için peşinden koştuğu

yağan ağladığınsa

bu dünyadan yakamı kurtaramadım

benim içimde ağar mısın?