REMBETİKO

gömleğimden kara günler taşıran

seni ben içtim en mahrem iklimde

özlemin tuzu dağlamış dudaklarımı

bugün temmuzun otuzu olsa gerek

yandıkça şavkıdı yılan çıyan

tepelerde kuru otlar üstünde

bir gülümseyiş kaldı ancak

bir kekeme şaire tutuldu dilim

ay ıskalayıp geçti yanaklarımı

beni bir çeşmenin yalağında buldular

musalladan sehpalar kuruldu

da açılmadı bir bana gönlün

ben usanmadım yanmaktan

sen vazgeçmedin ecelle oynamaktan

bütün kapılar ardına kadar kilitli

buzdan kılıçlar çekildi sözler içinden

salkım salkım bir cehennem balkıdı

mağmadan gelen bir yakıcı sesle

dağların öğrencisi olmaya ramak kaldı

ben hiç deniz görmedim mavilik yok gözlerimde

saçlarımın kıvrımlarında çokça martı var

ay ışığının en parlağı döşümdeki hasır izinde

çokça düş kurduğumdan belli

sarı bir zehirle adını anmaktan

kanatlarımda son güzün kamçı sesi

her şey yarım bir tek bu tamam

gam dağının altında dili kırık bir terazi

sabah akşam öperim acılarından

görsem ne olur görmesem ne denizi