PORTAKAL KOKUSU

Portakal kokusu yayılıyor gecenin turuncunda,

Uyandırıyor serin rüyalardan, tatsız tuzsuz uykulardan.

Küllü sularla çimiyor bir tutam çocuk,

Paklanmak için dünün maskeli yarınlarından.

Komada zaman, bir arpa boyu yol alınamıyor artık.

Berhüdar olamıyor neşve, yaylanın buz gibi ateşinde.

Beyaz tülbendini bohça yapıyor ihtiyarca bir kadın.

İzahı yok gecenin karanlığına dolan yaban güllerinin,

Geçer ya Hu, derd iksirdir, misafirdir hancıya.

Vefasız kuşları, sormayın hatrımı, iç güveyinden…

Halim vaktim hilalin gölgesinde, salıncakta kayarken,

-Gün eksilmiyor yine de gönül penceremden-

Uyutun emellerinizi, yıldızlarınızı, işinizi, gücünüzü,

Uyutun, ninnilerle uyutabildiğiniz kadar.

Siyahlar içinden renkler devşiriyor kalemim,

Gelincik bahçelerinden papatyalar toplayarak.

Bitkisel hayatta yaşamak hakkım, yüzü yok çocukluğumun.

Lacivert rüyalar, pembe hayaller, kırmızı yanaklar düşlerim.

Yakınlara değil, uzaklara sesleniyor Leyli, Leyli’m ley,

Gecenin orta yerinde saçlarımı örüyor annem.

Cüce ruhum, köse endamım, kel ve alaka sözlerim,

Diyarlardan, bağlardan geçerek ırmaklardan aşıyor.

Melek, bir bebeğe meyve görünüyor, yasaksız.

Ne de güzel kokarmış portakal!

Cennete gidecek bebeklere melek, meyve olur-muş-,

Cennete bensiz gidişinin hüznünü kokluyorum.

Tülbentten bohçasına portakalı azık yapıyor o kadın:

“Misafir gelir evini, melek gelir kendini temiz tut.”

Biraz küf, naftalin, servi ve zambak rayihaları…

Küllü sular, kefenler, dualar, toprak, akıbet…

Portakal kokusu yayılıyor gecenin buhurunda.