PARK ORTASINDA ÜSTELİK SURİYELİ VE TAHİYYATTA

bir fotoğraf karesini, bir gerçek kesit

olarak anlatmaya başlıyorum

Suriyeli dört kişi, biri imam kırmızı kapşonlu

biri çocuk sağa selam vermiş biri de çocuk henüz sola selam vermiş

biri yetişkin baba mı amca mı bilmem

sadece imama inanmış bir yetişkin

yeryüzü mescit evet başka bir ülke kıble

nerede Allah nerede tapılacak park

böyledir inanmak, üzerine yağan

bombadan kaçtığında bile

bir yol kenarında bir tahiyyat

kırmızı kapşonlu imam

selam verecek yerle bir olmuş vatanı için

selam verecek mülteci yaşadığı için

selam verecek dünyanın parayla çevrilen

çarkları onu da öğüttüğü için

bir selam daha verecek

tek ümitse bu leş çağında burası

allahı biraz daha alımlayarak

öyle protest öyle yalnız öyle yol kenarı bu park

son nefeste Allah için alınmış nefes gibi

diri ve o nefes gibi korku dolu nefret

otomobiller duymuyor evet sağır otomobiller

geçenler görmüyor evet mülteciler görülmez

eller şimdilik kırılan dizlere ait

eller şimdilik hayata öfke Allah’a muhtaç

ağaç yanı başlarında mevsim sonbahar

gölge bile istenmez bu mevsimde hayattan

çocuklar ki, yaşamı tanımadan bulmuşlar Allahı

o yüzden bırakılmaz o Allah yarın da

öyle bir selam, öyle bir tahiyyat öyle bir

ağaç tablosu

öyle vatansız, öyle mülteci, öyle çağın vahşeti

kimse tanımıyor bu imamı, iki çocuğu ve bir yetişkini

Allah’a sadece sığınarak park ortası yalnızlığı

emin evet sadece bir şeyden emin imam

üzerinde kırmızı kapşon hem mülteci hem de bu çağda üç inananından

ağlamaklı bir fotoğraf değil

belki havaya sıkılmış bir yumrukta değil

sadece park ortasında Allah’a sunulan performans

kimse burayı puanlayamaz hiç kimse

Allahsa belki verir belki vermez bir muallakta