Ölüm Ayazı

Karşılaşır olduk dost sevincinde, bir tanıdık yasında.

Sen şimdi dostunun evlat acısında burada,

Sen şimdi Hristiyan olanda, cenaze namazı kılanda.

Yıllardır yabancısın…

Yine de okur musun kelimeleri bakışlarımda?

Başınla selamlıyorsun beni, yalnızca başınla

O zaman belki… isterim dinle beni.

Başa çıkamadıklarımı,

Canımı yakan aşkı,

Beni hiç sev(e)meyen adamı,

Ruhumu delip geçen martıyı,

Bu şehre tutunamadığım anları,

Nefes alan gözyaşlarımı…

Öyle hüzünlüyüm ki, geberiyorum her gün.

Her şey geçer, hep geçti, dedikleri bu mu?

Sen şimdi kömürden siyah gözlüklerin ardında,

Vücudun bana dönük, hava buz kesiği.

Zihninde annen, baban…

Ya da bir zamanlar ne demiştin?

“Tükendiğini hissedersen mi?”

Bilirim… “İntihar” dediğin an hatırımda.

Bir gün yaşatır mıyız bunu kendimize?

Hangimiz gelir, hangimizin cenazesine?

50’lerini süren, zayıflamış, yorgun kurt…

Yoksa kendini mi görüyorsun musalla taşında?