KUZGUNLAR VE İNSANLARI

Bir taş çatladı geceden,

sesi, bir kuzgunun gözbebeklerinden yürüdü içime.

dilini unutan bir çığlık gibi

savruldum kabuksuz hatıralara.

göğe değmemiş bir dua kadar eksik,

ve toprağa dönmeye hevesliydim artık.

oysa insanlar

birbirine benzeyen gölgelerden ibaret,

birbirine küsken, aynı dili ezberleyen.

tenleri birbirine çarpınca bile

hiçlik sızıyor aralarından.

kuzgun bilir,

karanlığın bir dili yoktur

ve bazen en hakiki şey,

hiçbir şey söylemeyendir.

insan ise

süslü boşluklarda büyür.

her gülüşte bir düş kırıklığı,

her sevgide bir yalanın tortusu var.

bense,

kanadını unutan bir kuzgunum belki,

uçmaktan değil

yeryüzüne inanmaktan yoruldum.

gözümde hâlâ o ilk düşüşün yankısı:

bir insanın gözünden kendine düşmek.

ve o çukurdan yalnızca kuşlar çıkabiliyor.

belki de biz,

küllerine bile sadık kalmayan yaratıklarız

ve onlar,

ölüme bile siyah giydirenler.