GÖLGELİ GÜNLER

uç uca eklendiğinde yaşamı oluşturan o şeyler

renklerin uçuşuna engel.

hafiflik hissine başkaldırır

sözcüklerin altındaki birlik.

bir başka rüyada yürüse de yalnızlığımız

içsel bir uyanış hala mümkün.

alacakaranlıkta aniden belirir o soru

biz neyden kaçıyorduk yalınayak?

oysaki gürültü çıkarmaya yeminliydik

sessizliği giyiniyoruz şimdilerde

bol bir kıyafet gibi.

248 yıllık güneşe dönüşümüzdür

parçalayan sıradan huzurumuzu

ve saklanacak yer yok

öteki hak iddiasındayken şimdinin.

tüm bu sadelik karmaşanın habercisi

çünkü biliriz ki

bir yarasa korur 7 saat çiçeğini.

üstadı kayıp bir kopuz ellerimizde

günlerin kapısını çalarız.

kalemimizden büyüler damlarken

göksel adama emanet ederiz hislerimizi

bahçenin bekçisi engeller geçişimizi

normal bir hayatın gereklilikleri çekiştirirken eteklerimizi.