GÖZLERİNİ BIRAKTI DAĞA

soluk soluğa içiyor suyu

aklında uzaklarda açan bir çiçek

yüreğinde sisli dağların kokusu

uzaklar dedimse hayal mesafesinde

ama dönüp ona bakmıyor o uzak

o yüzden kırmızı gök renginde

kan kokuyor üstelik oldukça sıcak

kalp yerine kasları atıyor gözlerinde

tırnakları öfke nöbetinde

dalıp dalıp gidiyor bu ara

bırakmış aya yoldaşlık etmeyi

yalnızlık yanıyor kanında

bir papatyayı ezmenin korkusu

suyu bulandırıyor, ufuk kaçıyor

buruşuk bir umuda bağlanacak

belki de geçmişin tortusu

uçurumlar aklını çelince

ansızın sıçradı uykusundan

kahır kara bir kaya gibiydi

ve gözlerinin içine bakıyordu

kimse ağıt yakmadı kurda

çatılar yine güvercin dolu

ay ışığında şeker pembesi

geride gözlerini bıraktı dağa