FÜSUS VE JİLET VE GİZ

ağacın burnu kanıyor insan gölgesi düşünce

bir lav taburu yürüyüşe geçiyor ağlayarak

bir yüzüğün kaşı ters dönüyor jileti görünce

yağmurun sağanaklığına aldırmayarak

dilime çivilediğin kelimeler iç çekiyor

gözyaşı bir iç hastalığı olarak

göğümden dökülerek tarihe geçiyor

şiddetle çarpılan kapılara kapılarak

sen karşı konulmaz açlığımsın benim

taa ezelden kurbanın olarak

ihtimale yer bırakmayan sevgilim

tacımı devrediyorum sana yalvararak

beni tel örgülerin öte tarafında bırakan

onulmaz ayrılık hastalığına kapılarak

hiçbir coğrafyada kendine yer bulamayan

bir esir kampının müdavimi olarak

anladım, düz yol yok bana dünyada

griden başka renge bakmayarak

her nefeste mahşeri yaşatan bana

bozkırın kralı olduğuma bakmayarak

endişeyi pırlanta gibi göğsüme takan

ölçüp biçmeden kesildiğine bakmayarak

füsus ve jilet ve mahrem arasında kalan

dökme demirin çapağına kanmayarak

kil tabletlerde cinayet planları kuran

çömez karanlıklardan damıtarak

suya yansıdığında ay zerre duraksamadan

bilsen ne zehirler içtik lanet okuyarak

gizlice pencereden bakan bulutla                                                                                                                      

bir hançer kınına başkaldırarak

uzaklarda ağlayan gramofonla                                                                                                           

tükürüyor gözlerinin içine bakarak

gece yarısı alnının şakından vurulan

şafağı kursağında bırakarak

utanmayıp çam kozalaklarından

ölüm orucuna yattık dualara sığınarak