BU YÜREKTE GREV VAR

Sana abanınca yüzünü kül rengi bir umutsuzluk kaplıyor
Ve sonra sen
Bekleme odası yalnızlığına bürünüyorsun
Sesin kavmini bulamamış henüz
Çığlıklarınla çoğalmak istiyorsun, bu ilk değil
Bir öfke nasıl kendi içine dönerse,
Geri döner sanıyorsun yitirdiklerinde.
Yolun uzun ve sigaranın dumanı senden önce varıyor
Yaralarının kabuk bağladığı ülkeye
Teninde gizlediğin masumiyet, gün ışığına çıkıyor;
Titriyorsun...
Bu yatağındaki de nedir?
Yalnızlık olsa gerektir...
Gözlerin durgun denizleri andırıyor
Kargaşada onları unutacak ve gözün arkada kalacak diye korkuyorsun
Cahil periler, kabahatlerini sayıyor birer birer
Uykuna kim zehir katmış olabilir?
Aşk gidince ilk trenle, rayların peşine takılmak da niye?
Çekmecende dün bırakılmış imzasız bir not:
“Bu yürekte grev var!”,  anımsıyorsun
Okudukça;
Suskun
Düşündükçe;
Boğuluyorsun.