BİZ

gölgesinde toplandığımız ağaçtı hayat

yırtıcıydık

dişlerimiz, pençelerimiz, kaslarımız

etçildik büsbütün 

su kıyısında beklerdik avımızı

uyurduk uzun uzun

biz ki tamamen hayvandık

birbirimize yaklaştık

etimizin ağırlığıyla

terledik ve uyuduk

uyumanın bütün hafifliğiyle

unuttuk haddimizi

uyandık ve aynada gördük

ölümle hayatın arasında bir yerde

eksik kaldık kelimelerin karşısında

bütün suskunluğumuzla bekledik 

olmadı

canhıraş kükremeler de bir işe yaramadı

düşlerimizin arasındaki 

o zehirli hırlama da 

oysa tamamen hayvandık

peki ne işe yaradı bu

gölgesinde toplandığımız ağacı kuruttuk

etimiz zehir oldu

birbirimize insan diye diye

hayvandan aşağı düştük

ve öldü benliğimiz

o isimsiz bizliğimizde