BETONU YIRTAN BİR KALBİ VAR ŞAİRİN

betonu yırtan bir kalbi var şairin

senin tayfından geçtikçe kan rengine kavuşuyor

dünyaya bir zeytin dalı olarak gelmekti muradı

yıldız kayarken tutulan bir dilek sonrası

kelimelerin en yetimi en öksüzü düştü payına

aşk adına toprağa savrulan pusatlar

kutsadıdılar kavgayı ve devleti bademler çiçek açarken

ve göz yakan terle ancak iliştiler dünyanın kıyısına

her kapının ardına kadar açılması ve bilenmesi

sabahın erken saatlerinde kılıçların durulduğu yerde

dağ çiçeklerinin buğusu vurduğunda yüzüme

karanlık aktı ağzımdan burnumdan ığıl ığıl

sonra aynı dağın rüzgarlarıyla doldu damarlarım

inatla aldırmadım çürüyen dudaklarıma

ruhumun kimyasından kösler vurur alınlara

en yenisi bin yıllık bir dere yatağında

gençliğimi yele verdim her baharda

aşkın azaları tamamlansın diye

sesime renk katan atların toynakları

sulara özenip hala kaynatıyor kanımı

duyuyor musun