Beton Evin Ahşap Kapısı

Dayayıp sırtını beton bir eve

İçine kapanan ahşap kapıydı annem

Eşiğinde biriken cümlelerle

Yüzüne sessiz harfler çizerdi

İkide bir odama uğrardı

Yatıya kalan öksürükleri

Tanısaydınız siz de severdiniz

Elimi hiç tutmayan adam var ya

Onun karısıydı işte

Vitrininde, çocukları hüzünlenince

Koşar gelirdi açıp ellerini semaya

Omzunda savaş izleri, yenilgiler, cellat naraları

Koşar gelirdi, bıçağını çekip yaralarımıza

Cebinde ak kuşlar, mavi bulutlar, yemyeşil bir sancak

Döküldü şimdi sıvası o yaşlı evin

Ustalar, kalfalar, çıraklar başka diyarlarda

Bense çürümüş pencerelerden sesleniyorum:

Annem, ne olur ayakkabılarımı bağlasana!