ATL-ANT-İS

                                        “Aç gecenin penceresini aç

                                        aç sırlarını bul”

Gizil bir defteri araladığım

bir tereddüt akşamında

yoksun ya da varsın

Çelik levhalara kazılmış

akşam güneşi şimdi yok

Bırak artık

                    görsünler seni

irksinler

                    korksunlar

-Dört gece sütununa

oturttuğun korku masanda

ve açılmamış nice çekmecelerinde

sakladığın benler seni görmemelerine sebeb değil mi-

Hüznünü yitiren bir meczup

sonunu özlediğini söyledi bana

sen geldin aklıma

ve dört gece sütunlu masan

Ben ki inanırım ölümsüzlüğüme yaşarken

Alnıma sürdüğüm eflatuni kokular

Bir bir hayata dair ne varsa

Savurur yitik rüzgarlara

Ardından kalıntısı: hüzün ve hayat

Sonra sonra

                    dönemeç

                                dönemeç

yani belkisi fazla olan

irsi süreç

bir sonrakine bıraktığımız tortular

ağzımızda hissetmediğimiz buruk acılar

ve kimsesiz sırlar

Biz, ikimiz/diyebilmenin gücüne eriştiğinde

zamanın ve ruhun sonsuz armağanı olan

                                                                 acıyı

keşfedersin

biz, ikimiz

ve dört gece sütunlu masan

                                                “Tanrının bütün çocuklarının

                                                Tırnakları vardır

                                                ki onlar boynuzlarıdır”