ADI YOK ÇOCUKLAR

cepleriniz dopdolu nefret

birinizin adı zülküf

diğerinin adı bulut

oysa benim adım kudret

siz nereden geldiniz

üstünüz başınız küf

koyu gölgeli ağaçları

kışın üstüne silkelediniz

mevsimler oldukça nadan

ırmaklar taş üstüne taş akar

ağlar saçlarını topuz yapıp

saçak altlarında zaman

kuruyan uzun nisan

sarkıtılan eski şiir

itimat ediniz lütfen

dikkatli ininiz oradan

kelimeler paslanır sonra

acılar havanda dövülmeli

eşik cinini ürkütmeden

geçirmeli eski dünyaya

acıyı kovalamak için

dilimizde panayır rüzgârı

bakır kaplardan sarkan

gövermiş buhranlar kimin

munis bulutların avucunda

serviler daima dingin

sabaha bağışlanan gül

tütüyor çay bardağında

sümbülle başlarsa eğer

uzak ülkelerin rüyası

yandıkça sevilen bakış

kovalanır kaçtıkça ufuklar

ağladı muğlâk zeminde

kan kuşkulu renginden

vazgeçti sorgu odasında

tozlar doldu gözlerine

kentin ileri gelenleri

incir yaprağı kustular

açarak batının esrarını

yamadılar yırtılan yazgımıza

üstümüze unutkanlık elediler

şehri tutmaktan utanarak

tertemiz siciline baktı

usulca adı yok çocuklar

saçının ağarmasına aldırmadan

geceleri kandilsiz tüneklerde

teninde düşlerin ayartıldığı

portakal kokulu yuvalardan

sulu gözlü bütün mağaralar

karanlıktan korkuyor taş

karaşın göçmen kuşların

gölgesinden kaçıyor dağlar

yemyeşil bir ceylan gibi

aşkın ve şehirlerin yücesi

sızıyor kalbine kayaların

yeni bir yüzyıla girer gibi